Efe felaket zamaninda güclüdür; kuvvetli, kudretli zamaninda degil... Ates icinde gezer. Kalibini degistirmez; cünkü altindir, mum degil... Dertlerin sohbet dostudur; zevk alemlerinin degil... Zamani zaman icinde bulur; beklemekte degil... Yönünü elem rüzgarina cevirir; sirtini degil...
Yüregiyle aglar; gözleriyle degil... Namus korunmasi gereken kaledir; tas parcalari degil... Kirilmayi ruhuna yazmistir; egilmeyi degil... Zamanin tabiatinda bir alcaklik varsa, bundan nasibi hictir; hissedar degil... Derdi, icindeki ay gibidir; gökyüzündeki günes degil... Sirri daima örtülüdür; acik degil... Hislerini icine yatirir; meydana degil... Üzüntü, cocugu ölen annenin gözyaslarindan daha sicaktir; hevesi degil...
Saka olsun, ciddi olsun söz kapisini kapali tutar; acik degil... Yeterli olan kisa sözdür; altin külcesi degil...
Asrinin son efesi Kozalakli Mehmed Efe, bu Efe Kanunlarinin neresinde Karari okuyucular verecek; fakat Prof. Dr. Sayin Muhsin Hesapcioglunun dedigi gibi Bahtsiz bir efe.
Efe romanlarinin biricik yazari üstat Sabahattin Burhanin akici üslubu, nefis Türkcesiyle kaleme aldigi bu kitabi soluk soluga okuyacaksiniz. Büyük emeklerle yazilan eser icin yazara mütesekkir kalacaksiniz.
