Huseyn, Yezdin saltanatindan itibaren iki seyden birini yapabilirdi
Zilletle yasamak, izzetle ölmek.
Huseyn, Ikincisini üstün buldu. Savasa giristi. Dostlari, birer birer gözü önünde öldüler. Kardesinin kollan kesildi, Firat kiyisina düstü, on dokuz yasindaki oglu paramparca edildi, kardesinin on bir yasindaki oglu gözüne baka baka öldürüldü, alti aylik yavrusu kucaginda oklandi. Kardesinin kücücük cocugu bagrinda can verdi. Ailesi esir oluyordu, acti, susuzdu onlar gibi. Fakat arslanlar gibi dövüstü ve inancina can verdi; basi kesildi, mizraga dikildi, vücudu atlann nallariyla ezildi, hurdahas oldu.
Bu, bir beylik davasi degildi; bu, bir aldanis degildi; bu, bir körü körüne tehlikeye atilis degildi. Bu, bir inanc davasiydi; bu, bir anlayis örnegiydi; bu, bir seref savasiydi.
Böylece Huseyn, yalniz inanc sehidi olmadi, seref, izzet i nefis ve insanlik sehidi de oldu. Zilletle yasamayi kabul edenler, onun hareketini manasiz bulur, onu gafil sanir. Fakat izzetle ölmeyi bilenler, onun sehadetini kutlar, onu, en uyanik bir er, bir fedakarlik bayragi sayar.