Bu öyle büyük bir ask olacakti ki, daha önce tattiklari hicbir duyguya
benzemeyecekti.
Dünyalarini yerinden oynatacak, kendi benliklerini kaybettirecekti. Ikisi de ben
diyemeyecekti, cünkü onlar artik ben ya da o degillerdi, bizin icerisinde
kaybolacaklardi. Ne var olacaklardi ne de yok. Yanacaklardi ama askla yanmayi
bilmiyorlardi. Birbirlerini saracaklardi ama sevdayla sarinmayi bilmiyorlardi. Ikisi de
canindan öteye koyacakti birbirini ancak can nerede bitiyor, canan nerede basliyor
ayiramayacaklardi.
Acemi asiklardi onlar. Bu acemilikle tükeneceklerdi.
Tam tükendik derken, yandik tutustuk, bittik derken, küllerinden yeniden
dogacaklardi. Birinin kalbi digerinin yaninda atmazsa, yok olup sonsuz olacaklardi.
Zümra; kalbim diyecekti...
Barlas; nefesim diyecekti...
Ve artik kalplerinin atmasini saglayan nefesten asla vazgecemeyeceklerdi.
