Yasamin gercekci yaniyla beslenen ve bireysel bir tavir sergileyen Cemal Süreya siiri, dili merkezine alan, cogu zaman da hareketli ögelerin imgelestigi estetik yaklasimlardir. Basta son derece bireysel ve hatta üst-gercekci siir anlayisini benimseyen Süreya, sonralari toplumcu gercekci anlayisla bütünlestirdigi yazinsal kimligini isledigi her temaya yaymaya calismis, dil estetigini de bu paradigmalar cercevesinde olusturmustur. Bütün bunlarin yani sira Cemal Süreyada var olan güzeli cizme ve isleme cabasi onu mikro estetik siire yaklastirmis, politik söylem de bu dilsel bütünlükle özdeslestirilmistir.
Cemal Süreyanin kadini erotik bir nesne olarak görmedigi siirlerinde de otobiyografik unsurlar ön plana cikar. Özellikle yasadigi sürgün ve kücük yaslarda anne kaybi sendromu, sairin siirlerindeki kadin tipini bastan asagi etkilemis, kurgusal düzlemde ve yasam deneyiyle nesnelestirdigi kadin tipini sekillendirmistir. Sevgilisinde annesini arayan imgeler ve siirlerindeki cografi ve mekansal semboller bütün bunlarin göstergesidir.
Bu arastirma, Ikinci Yeni hareketi icinde ele alinan ve Türk siirinin önemli düsün ve yazin adamlarindan biri sayilan Cemal Süreyanin siirindeki ana temayi belirlemeye calismistir. Sairin yazinsal kaynaklari, denemeleri, kendiyle yapilmis röportajlari ve Sevda Sözleri adli yapitta toplanmis tüm siirleri ayrintili bir bicimde incelenerek bütün veriler bir veri tabaninda toplanmis, bu veriler isiginda karsilastirmali bir cözümlemeye gidilmistir.
