Bu kitabi sizi düsünerek, sizin icin yazdim. Bela gecelerinde, yasim sizarak, yüregim sizlayarak yazdim.

Ey Türk Bu satirlarda gecmisin destanlarini, simdinin ayrilik acilarini söylemek ve inlemek istedim. Bir keman gibi... Bu kemani ana vatanin bagrindan yonttum. Tellerini kalbinin damarlarindan cikardim. Istedim ki bu sazin uyumunu yalniz sen duyasin. Bu acikli iniltiler yalniz sana dokunsun.

Dünya tarihi, yurdu ugrunda senin kadar ugrasan, kanini döken bir ulus daha gösteremez. Senin kadar kimse kendi yurduna sahip olmayi hak etmemistir. Bu yurt ya senindir ya da hic kimsenin
Dünyanin her tarafindaki tassiz mezarlari, ululugunun görkemli yapilaridir.

Gögsünde tutusan gönül, gönül degil, cephane oldu. Bu ugurda parcalandikca kinin ve ilmin cogaldi.

Ey zeybek Bu kitabin yapraklarini hancerinle yirt Ve hanceri onun kalbinin üzerinde birak Bundan sonra silahinin siperi bir kitap olsun.

Bu satirlari yazarken masallari süslemedim. Senin ruhun gibi yalin olmasini istedim. Ötesinde, berisinde, eger varsa, görecegin özentiler sana begendirmek, gururunu oksamak icindir. Gurur O, her Türkün yaradilisindadir.

Biz, birbirimizi bundan taniriz, degil mi

Bu masallar ile arzu ettim ki senin firuze ruhuna tatli bir renk, altin kalbine parlak bir cila vereyim. Görüyorum o renk siyah oldu, o cila donuk... Yas günlerinin alin yazisi.

- Ahmet Hikmet Müftüoglu 20 Mart 1338 1922, Sisli