Esas mesele, esas süper güc, kafamizda kipirdanan, cakan, parildayip duran gri hücrelerdi. Güzeli, hepimizde vardi. Kullanip kullanmamaksa... 31 Mart 2015. Tüm Türkiyede elektrikler bir anda kesildi. Ülke saatler boyunca karanlikta kaldi. Taze emekli Cengiz o mesum günü kücük bir kasabada idrak etti. Esiyle... Komsularla... Nur Ablayla, Ishak Asimogluyla, Haci Veyselle. Süperkahraman olmak icin bütün sartlar uygundu. Ama dur, dur bir dakika... Hep ayni sey, Cengiz. Düsün, tasin, gevezelik yap. Abuk sabuk seyler düsünecegine önce bir bak bakalim, Süpermen misin sahiden Degil mi Alt tarafi yerden havalandin daha. Algan Sezgintüredi Vonnegutu rehber ediniyor, Asimovu, Le Guini, Wellsi sofraya oturtuyor, zamanin, gelecegin, gecmisin imkanlarini dille sorguluyor. Sicim teorisi, paralel evrenler, kara delikler, klonlama, yapay zekadan sonraki adim, bilinc yaratma ve sonunda o bilince sahip makineler. Schrödingerin kedisi, omega bulutsusu, at nali Nebulasi, yedi kiz kardes. Süperben, cagin soru ve sorunlarina kafa tutan taze bir roman, bir Türkce sölen. Okunmasi zevkli, dili ahenkli, ritmi hem cok sevkli hem de pek cenkli, nazarlik mavisi renkli bir eser. Bayildim. Sezgin Kaymaz Süphesiz sagligina kavusmak icin doktor emriyle düzenli yürümeye baslayan orta yasli bir adamin süper kahraman olmasi sik rastlanan bir olay degil. Süperben de insanin karsisina siklikla cikabilecek bir roman degil. Hem de bunu her yerden süper kahramanlarla zombilerin fiskirdigi bir dünyada onlardan bahsederek basariyor. Bir edebi tür olarak bilimkurgu bir sayfiye kasabasina yerlesseydi ne olurdu Islek kalemini polisiye romanlarindan tanidigimiz Algan Sezgintüredi, Süperbende dünyanin delirmis haline ironiyi sakinmadan ama gizleyemedigi bir sefkatle kafa yoruyor. Özgür Mumcu