Iki cesit acima duygusu vardir. Ilki, zayif ve duygusal olandir; bu aslinda sadece baskasinin basina gelen talihsizlik karsisinda bizi saran nahos hislerden bir an önce kurtulmak icin yuregin gösterdigi sabirsizliktir. Bu, kesinlikle o insanla birlikte aci cekme duygusu degil, onun istirabini icgudusel olarak kendi ruhumuzdan uzaklastirma cabasidir. Ve digeri, yegane gercek acima duygusu ise; duygusal olmayan ama yaratici olan, ne istedigini bilen, her seye gucu yettigince hatta gucunun bile ötesinde sabirla, istirap cekenin sabrina da ortak olarak katlanmaya kararli olan acima duygusudur.

Avusturyanin kucuk bir kasabasinda yasayan Hofmiller, ayni insanlarin ayni seyleri konustugu, ayni masalara oturup ayni kagitlarla ayni oyunu oynadiklari bu yerde, olagan bir hayat surmektedir. Ta ki kasabanin zengin ailesi Kekesfalvalarla karsilasincaya dek Kekesfalvalarin engelli kizi, Hofmillerda öylesine derinden bir acima duygusu uyandirmistir ki, artik hic kimseye eskiden oldugu gibi bakamayacak, surekli bir yardim etme istegi ve empatiyle yasayacaktir. Ancak bir sure sonra, icine dustugu bu ruyadan uyandiginda kararlarinin korkunc bedellerini yasamak zorunda kalacaktir. Basyapiti Sabirsiz Yurekte Stefan Zweig insan psikolojisinin derinliklerinde dolanarak acima duygusuna hicbir zaman eskimeyecek bir anlam kazandiriyor.