Bir cok insin ölümü gündelik yasamdan uzak, gercekdisi bir sey olarak düsünür. Oysa ki ölümü yadsiyarak, ölümü unutarak yasami körlestiriyoruz. Hep varolacakmisiz gibi yasayarak kendimizi miskinlestiriyor, yasama aktif bicimde katilmayi beceremiyoruz. Yasami bir bütün olarak yasama, bütüncül bir yasam plani olusturma yeteneginden mahrum oluyoruz. Eyleme gecmeyi, kesfetmeyi, soru sormayi ve yanit bulmayi beceremiyoruz. Cesur olamiyoruz. Ölümü unutmakla, kendi yarattigimiz standartlastirilmis tekdüze bir varolus biciminin parcasi oluyoruz ve yasami mülk ediniyoruz.
Oysa ki kendi ölümümüzle yüzlesmemiz bizi gelecegimizi, gecmisimizi ve bugünümüzü kapsayan yasamimizi bir bütün olarak görmeye zorlayacak. Bizi özgürlestirecek. Böylece yasamin bütünlügünü anlayacak, onu düzenleyecek ve ona bir anlam katmak zorunda olacagiz.
Ve ölüm korkusunu asip yasami kucaklayacak ve sonlu olanla sonsuz olani gerceklestirecegiz.
