Burada bir sokak var. Uzun, agacsiz ve derin derin uyuyan arabalarla dolu karanlik bir sokak. Birazdan gün, süt mavi örtüsünü sokagin üzerine serecek, evler agaracak. Gün, köseden sokaga girecek. Sahiplerini bekleyen atlar gibi sira sira dizili arabalar bir bir uyanacak, silkelenip yollara düsecek. Bugün bir cenaze kalkacak bu sokaktan.

Mahir Ünsal Eris alti yil aradan sonra yeniden okurlarin karsisina cikiyor. Kara Yarisinda, yasadiklari yerlerin kücük dünyalarina, asamadiklari icsel sinirlara yahut muhitin kaliplarina hapsolanlari ele aliyor. Kimi öykülerde kasabalarin dar sokaklarinda gezip tutucu, kücük, hicbir gelecek vaat etmeyen yerlere sikisip cirpinanlari resmediyor. Kimilerinde de bir kaza ya da alin yazisina kurban gidenlerin yahut ademoglunun kara yarisina; yani hasede, fesada, cekememezlige hatta basbayagi icindeki serre kaptiranlarin pesine takiliyor. Lakin aydinligi da zifiri karanligi da okurlarinin yakindan bildigi o canli, istahli, yasam fiskiran üslubuyla anlatiyor.