Her kalbi derleyen bir bahcivan olmaliydi; umudu, sevgiyi ve adimlari yeserten bir bahcivan...

Sanki bir melegin gölgesinde, hickira hickira agliyordu. Sanki bir denizin gözlerinde, hickira hickira agliyordu... Bir sairin misralarinda, bir cölün susuzlugunda, bir Hiranin bagrinda, bir arsin merhametinde, hickira hickira agliyordu Hanna... Unutulmamisti hicbir an, unutturulmustu...

Kardelenler acarken, kendisi hercailer yesertmisti dünyasinda; mevsimler birbirini tamamlarken, o görmek istememisti bahari müjdeleyen tomurcuklari... Canlar sustururken kalbinin sesini, o duymak istememisti okunan ezanlari... Büyülü kitaplarin tozuna bulanirken, ruhu perdeleri aralayamamisti, Ayi ikiye bölen sevgilinin sözlerine...

Unutmustu kalbi, ona tüm bunlari anlatani... Kosmustu cocuk kalbi, asilsiz sevginin pesinden; aldanmisti kalbi, asilsiz kahramanlarin ardindan ve hep ona benzeyen adimlara hayranlik beslemisti adimlari... Iste simdi hickira hickira agliyordu cocuk kalbi; kendisiyle, izin istemeden, kapiyi calmadan agliyordu, hep ona benzeyen kalpler... Bir daha gelir miydi Bu kapiyi bilemiyordu...

Hanna, kalbini kenara koydu ve daldi gözlerinin ucuyla denize...