Ahparik Sarkis, seni Heredandan ugurlayali kac yil oldu, tam kestiremiyorum. Berz Dagina cikip, o güzelim dolunayi izleyeli, evimizin alt katindaki ahirimizin dibinde birlikte kazdigimiz o daracik siginaga gizlice seni koyali ne kadar zaman oldu, bilemiyorum. Bir an olsun bile yüregime gömemedim, icime sindiremedim Heredani, baba ocagini, tüm buralari terk edip gitmeni. Aradan gecen zaman icinde, her gecen gün biraz daha ezildim, biraz daha ufalip eridim. Disarida olup biten her sey, ama her sey o büyük insan kiriminin yasandigi o en büyük felaketi hatirlatiyordu bana. Büyük felaketin ikinci gününde köyü basan tepeden tirnaga kadar silahli, köpek suratli Barut Alinin emir yagdirdigi zaptiyelerin nereye götürdüklerini hic bir zaman ögrenemeyecegim gül yüzlü annen Vartanus Teyzeyi, kucagindaki en kücük kardesin Artini, alti bilemedim yedi yasindaki kiz kardesin Elbisi, halan Narduhiyi, teyzen Zaniki nasil unutabilirim. Hemen her carsamba muhakkak ziyaret ettikleri kutsal mekan Dere Ziyarda büyük felakete ugrayan baban Demirci Hacadur Amcayi, kücük kardesin afacan Vartani, tüm ustalarin piri o mübarek insan büyükbaban Heredanli Sahak Dedeyi belegimden nasil silebilirim. Hele cömlekci Köse Margosu, Nalbant Artini, Degirmenci Karapeti, adini bildigim bilmedigim diger tüm Ermeni komsularimizi yüregimden süküp atabilirim. Ya hepten cildirmis bir kis gününde amansiz bir hastaliktan kaybettigimiz daha bebek yastaki kiz kardesin Mariyi...