Olaganüstü güzel görünümlü bir kus, binlerce hemcinsinin karsisina cikar... Ve kendisiyle birlikte dünyanin en yüksek zirvesine dogru ucmak isteyip istemediklerini sorar. Sürüdeki tüm kuslar güle oynaya evet derler. Hepsi de dünyanin sonsuzluguna, göz alabildigince genis bir manzaradan bakabilmeye heveslidir. Oysa kimi yorulup terk eder sürüyü, kimi acikip. Yola hala devam eden bazilari ailelerini görürler düslerinde. Birilerinin hayallerindeyse rahatca dinlenip uyuyabilecekleri yuvalar vardir.

Zirveye az bir mesafe kalmisken on kadar kus yola devam etmektedir. Karsilarina cikan o güzel kusun kendilerini kandirdigini düsünen digerleri de yolu terk eder.

Geriye tek bir kus kalmistir. Sadece o, zirveye ulasip oradan dünyanin sonsuzluguna bakabilir. Yasadigi bu güzellikten sonra kendinde bir sorumluluk fark eder. Buraya ulasmanin bir anlami da sahip oldugun bilgiyle geri dönerek digerlerinin buraya, -varolusun merkezine- ulasmalarini saglayabilmektir. O artik rehber bir kustur. Görevi gezinmek degil, getirmektir.

Bu hikaye Mevlananin Horasanli cagdasi Feriduddin-i Attara ait... Sairin sesi nerede ve kimden akis bulur bilinmez derler.

Mauro Martinoya da bu avaz ulasir bir sekilde. Sonucta o da bir kustur, Simurg misali... Ve bir gün kendisine bir Kuran-i Kerim hediye edilir. Icinde, herkesin kusunu kendi boynuna doladik yazilidir. Ve baslar kendindeki o kusla aramaya. Yolda ögrenir, ucmak sadece kanat istemez. Kimileri de tirtil tabiatlidir. Kelebege evrilmedikce ucamaz...

Mauro Mevlud Martinodan carpici bir Eve Dönüs romani...