Hepimiz kendi disimizdaki kosullarin tutsagiyiz.

Fernando Pessoa kendini farkli kisiliklere bölerek, benliginde sustuklarini dile getirir. Hangi cümlesini kaldirirsaniz altinda ona dair bir yalnizlik bicimiyle karsilasirsiniz. Pessoanin kelimelerle ördügü kendine özel o yalnizlik bicimi, tanyeri agarirken ortaya cikan serinlik gibi hafif bir ürperti tasir.

Proust gibi Pessoa da hayatin en dar seritlerinde yürür; icine düsme pahasina derin bosluklarin kiyisinda dolanir. Hayatinin bir aninda, bir zihin cakiminda bir seyler görür ve hayati boyunca bunun ne oldugunu bulmaya calisir.

Hemen her eserine derin bir sekilde nüfuz eden Pessoa, edebiyati kendine siginilacak bir liman olarak secmis ve bu süre boyunca ortaya cikardigi eserlerle sigindigi limanina demir atmistir.

Daha kücük bir cocukken kendisine cizilen yoldan gitmesi adeta kaderi olan Pessoa, hayatin icinde olmasina ragmen onu disaridan net bir sekilde görebilen nadir yazarlardandir.