Osmanli Imparatorlugunda 18. yüzyilda baslayan modernlesme süreci, 1839 Tanzimat Fermani ve 1856 Islahat Fermani ile taclandirilmis olsa da, eskiyle yeniyi bir arada tutma seklinde tezahür eden durum, ne yönetici elitler ne de toplum tarafindan icsellestirilemedi. Yeni Osmanlilar diye anilan reformcu aydinlarin hedefi Osmanliyi Avrupanin Hasta Adami olmaktan kurtarmakti. Bu amacla tahta II. Abdülhamidi cikardilar ve 1876da mesruti monarsiye gecisi öngören Kanun-i Esasyi ilan ettirdiler. Ancak II. Abdülhamidin 93 Harbini bahane ederek meclisi kapatmasiyla baslayan sürec dista genis toprak kayiplari, icte ise milliyetcilik ideolojisiyle tanismis gayri Müslim tebaanin huzursuzlugu ile derinlesti. Yeni Osmanlilarin ardillari Jön Türklerin devleti bu yeni bunalimdan kurtarmak icin attigi ilk adim 1908de Mesrutiyeti tekrar ilan ettirmekti ancak onlarin recetesi de Hasta Adami kurtarmaya yetmedi. Cünkü sorunu dogru teshis edememislerdi. 1908de Bulgaristan ve Bosna-Hersek, 1911de Trablusgarp, 1912-1913de Balkan Savaslarinin kayiplarini kapatmak icin girilen Cihan Harbinde ugranilan hezimet, Imparatorlugun sonunu getirdi. Geride Müslümaniyla, gayri Müslimi ile tarumar olmus bir toplum kaldi.
Ayse Hür, Tanzimattan Cihan Harbine Osmanlinin Öteki Tarihinde iste bu sancili ve trajik dönemin, bize resm tarihcilerce anlatilmayan öteki tarihini anlatiyor.
