Kum Tefrikalari, kuytunun, saplanip kalmanin, kendine gömülmenin, uzaklara düsmenin, öteki bile olamamanin, boslugun, hevesin, mesgalenin, Doktor Mithatin, Murat Hocanin, Yurdanur Halanin, Sevket Kemal Beyin, ölülerin, kelimelerin, telgraf tikirtisinin, tozun, rüzgarin, bulutlarin, bütün o yillarin ve de üstümüzden esip gecen diger seylerin hikayesi... Rüzgar hic durmadan esiyor sayfalarin arasinda, her sey bir görünüp bir kayboluyor ya da bir kaybolup bir görünüyor. Yutuyor kenarlari, köseleri, arabalari, evleri kum; yutuyor günleri, takvimleri, atlari, ucaklari ve de hepsinden mürekkep hayalleri... Bozkira bakan izbe balkonlar, Bogaza aciliyor bir vakit; ölümler umuda, umutlar caresizlige benziyor yavas yavas. Her kavram degisip dönüsürken, Türkiyenin son yüz yilinda dolaniyor Ömür Iklim Demir, kat kat acilan bir romanla cikiyor karsimiza.
Panjurlarin gölgesi yüzümde parlayip söndügünde, biyigimla oynuyordum; ardindan boguk bir gök gürültüsü geldi. Sigaramin külünü silktim. Bes saniye önce kor gibi yanan kül, yüz yillik diger külün icinde kaybolup gitti. Gecmis tarafindan yutulmak böyle bir sey olmaliydi.
Bir iyi dilek, bir ilk roman... Kum Tefrikalari.
