Günümüzde amel kelimesi sadece ibadetlerle sinirli davranislari ifade eden bir terim seklinde anlasilir. Oysa insanin yaptigi her türlü is, tutum, davranis, üretim, hareket, etkinlik, uygulama, fiiliyata gecirme yahut gerceklestirme gibi pek cok eylem bu kelimeyle ilgilidir. Bu yönüyle amel geleneksel iceriklerin ufkunu acar ve onlari anlasilir kilar. Hem zaten pratik, teorik bilgiyi inceltip, gelistirip derinlik kazandirmaz mi Aslinda Allah bildigiyle amel eden kimseyi bilmedigine varis kilar. hadisi bunu dogrulamaktadir.
Taha Abdurrahman temel eserlerinin neredeyse tümünde amele yer verir ve kelimeye dikkate deger felsefi bir aciklama getirir. Amel Sorunsali kitabinda Islamdaki bilgi-amel diyalektigini, Islam epistemolojisinin temellerinden biri seklinde anlamaktadir. Bu ise inanc, dil ve bilgiyi bir pratik konusu olarak ele alan filozofun yaklasim tarzina Batili düsüncede genelde bulunmayan bir boyut kazandirir. Su halde söz eylemle uyusmadigi, söylem davranisa karsilik gelmedigi takdirde inancin bir degeri yoktur. Buna karsin amel, sistemli bilginin uygulanmasindan ibaret degil, bilakis onun somutlasmasinin ve mükemmellesmesinin aracidir.
Bilgiyi amelin kurucu ilkesi kabul eden Taha Abdurrahmanin teorik dikkatinin önceliklerini, entelektüel ufkunu ve müdahalelerini yansitan Amel Sorunsali amelin iceriklerini, bicimlerini ve yapilarini yeniden düsünme firsati sunuyor.
