Schopenhauer, insanlarin ask ya da soylari ugruna yasamlarini cogu zaman feda etmeleri nedeniyle, askin insan dogasindaki en güclü itki oldugunu ortaya koyuyor. Ask sadece en güclü degil, ayni zamanda en yaygin itkidir, eylemlerimizin cogunu harekete gecirmede kararli fakat bilincaltina dayali bir rol oynamaktadir. Gelgelelim Schopenhauer, bu itkinin gizli ve irrasyonel oldugunu, sonsuz acilarin kaynagi oldugunu iddia eder. Askin bize hazlarin en muazzamini getirecegini düsünürüz. Arzularimiz yenilendiginden ve onlara karsi koyamadigimizdan dolayi, herhangi bir ders cikartmak yerine aptalligimizi sürdürürüz. Ask arayisinin pesindeki failler olsak da, bizi kendi amaclari icin kontrol eden ve kullanan daha yüksek güclerin gercekte yalnizca araclariyiz. Ask icin üremeden baska hicbir amac yoktur ve üreme icin de türün hayatta kalmasindan baska hicbir amac yoktur. Her birey tür ugruna ürer ve üreme görevini yerine getirdikten sonra iskartaya cikarilir ve ölüme teslim edilir.

Epikuros ve Epiktetos gibi Schopenhauer de, servet ve söhreti ne kadar cok elde edersek onlari o kadar cok isteyecegimizi ileri sürer; fakat ne kadar cok istersek de elde edilmeleri o kadar güctür, dolayisiyla sürekli olarak memnuniyetsiz, tatminsiz kaliriz. Günümüzün büyük bir kisminda ihtiyaclarimizi tatmin etmek, can sikintisindan kurtulmak icin mücadele halindeyiz, ya da hareketsiz cinsel dürtülerle mücadele ediyoruz. Biliyoruz ki bizler bir iskence döngüsüne hapsolmusuz; imkansiz olmasa da, kurtulmanin zor oldugunu kesfederiz, cünkü tam da bizi kapana sikistiran seylere arzu duyariz. Schopenhauerin belirttigi gibi, sanki Iksionun dönen tekerlegi üzerine yatmisiz ve Danaoslarin eleginden su cekiyoruz. Evet, aslinda cehennemin daha iyi bir tarifi olamazdi.