Ben dedemden ögrendim bayram sevincini. Bayrama sevinmeyi, bayram etmeyi, bayram icin hazirlanmayi. Onsuz gecirdigimiz onca bayrama ragmen mutlaka animsarim beraber yasadigimiz bayram sabahlarini. Bayram, onunla bayram olurdu bize. Babamin isi geregi uzakta oldugumuz bayramlar neredeyse kupkuru gecerdi ama onun yaninda uyanmissak bir bayram sabahina hakikaten bayram olurdu bize. Hele de bütün cocuklarini toplayabilmisse basina degmeyin keyfine. Oysa kendi cocuklugunu issiz gecirmis bir yetimdi dedem. Belki o issizligi bize yasatmamak icindi tüm cabasi. Bir yetim issizliginda büyüyen dedemin hepimizi kucaklayan nesesiydi belki bizim asil bayramimiz.
Hüseyin Hilmi Arslan, denemeleriyle gönle dokunuyor, hayatin icinden güzellikleri hatirlatiyor. Hayati güzel kilacak vesileleri, esikleri ve adimlari anlatiyor.
