Iceride büyüdüm. Denilebilir ki, kisiligim de iceride sekillendi. Ama ben hicbir zaman iceriye alismadim, iceride olmayi benimsemedim. Icerisini hep insan olmanin dogasina aykiri buldum. ... Iceride sayisiz arkadasim oldu. Her biri icin cezaevi, kuskusuz hayatlarinda silinmez etkiler yaratan önemli bir deneyim idi. Bu arkadaslarimin icerisinden ünlü-ünsüz gazeteciler, yazarlar, politikacilar da cikti, isadamlari veya mafyatik tipler de. Siyasetle, taraftari olduklari örgütlerle iliskilerini sürdürenler de oldu; soruldugunda ben o defterleri coktan kapattim, diyenler de. Mahpus yatmisligini adeta insanlarin basina kakanlar, bunu kendilerini yasatmak icin bir tür sermaye olarak kullananlar da oldu; sadece yüreklerinde yasattiklari bir aci tecrübe olarak hatirlayanlar ve lafini etmekten pek
hoslanmayanlar da.

Tecrübeli bir mahpus, Cafer Solgun, yirmi yila yakin süren hapishane deneyiminin araliklarla 1978den 1987ye uzanan ilk faslini anlatiyor. Sinop, Davutpasa, Metris, Sagmalcilar... 12 Eylül darbesinin iceriden görünüsü... Hapishanelerde ilk özel tip hücre uygulamasi, aclik grevleri, ölüm oruclari... Direnis...

Hem olaganüstü günleri hem olagan rutini ve iliskileri ile hapishanedeki hayat... Zulmün ve direnisin gündelik yordamlari. Racon ve ic hukuk... Cafer Solgun, sadece icerideki hayati anlatmakla kalmiyor, bizi Türkiyenin yakin gecmisiyle yüzlesmeye davet ediyor. Hayat akiyordu ve mahpushanelerinde Türkiyenin, varliklari ülkülerine karismis hasretler birikiyordu...