Coban ve köpegi hic ses cikarmadan birbirlerinin gözüne bakiyorlardi. Ta iclerine; en derin yerlerine kadar anlastiklari ve birbirlerine en iptidai, en köklü bir sevgi ile bagli olduklari görülüyordu. Cobanin ileri firlak beyaz dislerinin arasindan cikan müsterih bir nefes, hayvanin yüzüne yayiliyor ve onun pembe dili bu nefesi emiyormus gibi titriyordu. Soldaki tepede ayakta duran ve sürüye nezaret isinin su anda tek basina kendisinde oldugunu derhal hisseden diger köpek, birdenbire oldugu yerden firladi ve havlayarak asagi atildi. Coban ve kucaginda yatan Karabas, kafalarini o tarafa cevirdiler. Uzaktan, Ankara yolundan bir toz bulutu yuvarlanip geliyordu. Yaklasinca bunun bir otomobil oldugu fark edildi. Simdi cobanin önünden firlayan köpek de asagi inmis, yolun, daha dogrusu yollarin kenarina varmisti. Ikisi de baslarini ileri uzatarak havliyor ve müthis bir süratle yaklasan düsmani bekliyorlardi.
