Alisan Yilmaz, bizi 500Tden daha uzun ama samimi bir yolculuga cikariyor. Ikrami bol rehberliginde duraktan duraga ilerliyoruz. Sag tarafimizda mahalleden tanidigimiz ihtiyar sapkinlarin asirlardir soyunu devam ettirdigine taniklik ederken sol tarafimizda insanligin en kadim aliskanligini gözlemliyoruz ölüm Bir sonraki duragimiz Feriköy. Semti asina oldugumuz sakinlerden dinliyoruz; yalniz ve acili dullardan, babasiyla telefonda on bes saniyeden fazla konusamayanlardan, öz annesi kizar diye üvey annesine hic gülümsemeyen ufakliklardan, nostalji iptilasi bakkallardan... Bir sonraki durakta ise bahtsiz bir müzisyen eslik ediyor bizlere. Ilhami Beyden geliyor, Talihsiz Bir Adamim Ben Öykülerin her birinin icine rizamizla giriyor fakat disina cikmak icin kendilerinden af bekliyoruz. Yazar, igneyi de cuvaldizi da kendimize batirmaktan geri duramadigimiz bir dünya yaratiyor tümcelerinde. Yer yer fütursuzca hizlanirken zaman zaman ise her birine bir duygu yükledigi kirmizi isiklardan ilerleyemez oluveriyoruz. Yine de zoraki trafik, bizi bize sikistirmiyor. Yilmaz, bizlere hayatin icinden sesleniyor ama icimize sigmamiza da izin vermiyor ve adeta kafasinin icerisi disari cikmak istiyor. Kapilari araladiginda ise göz atmaktan kendimizi alikoyamiyoruz.