Üzüntüyle basini cama dayayacak, herkes bir sekilde, diye düsünecek, herkes bir sekilde, bir yerlerde, bir karenin icinde yok oluyor iste. Bir mezarin, dört duvarin ya da bir sayfanin icinde...
Ömür Iklim Demir, önceki kitaplarinda ulastigi özgün dilin sinirlarini Mutedil Dalgalida daha da genisletiyor. Cok sesli, cok katmanli hikayelerin pesine düsen yazar, her katmaniyla derinlesen, siirsel bir anlatinin kapilarini aciyor okura. Nihayetinde, dilin ve bicimin ustalikla örtüstügü, incelikle kurgulanmis on dört öyküyle cikiyor karsimiza. Bazen kendinden tasiyor anlattigi hikaye, bazen kendi icine gömülüyor ve de nereye giderse gitsin, okuyani da hep yaninda götürüyor.
Her öyküde dalgalaniyor hayatlar, gecmisle gelecegin, olmusla olmamisin arasinda. Her öyküde biraz daha ölüyor ve biraz daha yasiyor her karakter. Bunlarla dönüyor dünya, devasa bir sarmalin icinde; bunlarla dönüyor sandalyeler, ruhlar, kelimeler, karasinekler, eski ceketler, oyuncak ayilar, calakalem notlar, tuhaf aynalar ve bütün o tasinamayan sirlar. Cikisa dogru isik azaliyor, oksijen azaliyor, sesler azaliyor; yan yana üc nokta kaliyor hepsinden geriye, koca bir sessizligin devami gibi. Varla yok arasinda, yan yana üc nokta...
