Bir ömür gecmisti bir ömür... Belki zordu itiraf etmesi... Bugün, yarin derken bir ömür... Nesillerce belki de bir daha geri dönemeyeceklerdi. Hicret ise bir baska bahara kalmisti. Sahi neydi kendilerini bu ülkede tutsak kilan Bu sorunun cevabi, her yüregin sizisiydi belki de. Yasadiklari ülke kendilerine yurt olmustu. Geride biraktiklari topragin kokusu dahi kaybolmustu zamanla yüreklerinden. Gelecek nesline, bir babanin yadigari kalmisti geride Iki dügme, parmaginda takili akik yüzügü ve zamani durmus köstekli bir saat.. Kendisi gibi yüreginde nice yadigar getirmisti, degerlerini muhafaza etmeye calismisti ve bazisi unutmustu; unutturulmustu kendilerine özlerindeki deger ve inanc. Sadece bir garin altinda toplanan, ne uzaklik ne yakinlik tüm dünya aslini, bir yerde aitlik duygusunu kaybetmisti. Abdurrahim, Fuat yaninda oturuyormuscasina banktaki bos yere bakti. Belki de Fuat hakliydi. Bu ülkeden bir bir gitseler...