Bir insanin kendisini, kendi sürecini, kendi yolculugunu unutmasi kadar dramatik bir sey yoktur. Yaraticisina deger vermemis, hayatinda Onu hep arkaya atmis, göz ardi etmis, umursamamis; kendisine hayat bahseden Zat ile iliskisini barisik tutmak ve Onu sevip saymak icin gayret etmemis; dolayisiyla böyle bir farkindaliktan uzaklasmis kimselere Cenab-i Hak kendilerini unutturuyor. Cocukluk ve genclik caglarimizda o ilk algi ve farkindalikla yaptigimiz sorgulamalar daha yogunken bir zaman sonra cesitli mesuliyetler ve mesguliyetlerle hayat bizi icine ceker. Eger bu anafora kapilirsak farkindalik bloke olur ve insan Nereden geldik, nereye gidiyoruz gibi asil sorulari iskalamaya baslar. Irade sahibi olan insan, gelecegine kendisi karar verebilen varliktir. Asil mesele, bu sinirli ve sorumlu araliktaki insanin, Yüce Yaradana karsi sevgi ve saygiyla mi, yoksa Onu c.c. umursamadan mi hayatina devam ettigidir. Hayat, hep akan yaniyla kaybettigimiz zamandir. Ve biz o zamanin icerisine deneyimlememiz gerekenleri yeterince eklediysek süreci dogru degerlendirdik, degilse firsat elden kaciyor demektir. Kendini Unutma ile yazar Halis Aydemir, hakikat arayisi icerisindeki okura, zaman zaman ic sesiyle zaman zaman vahyin hitabiyla bas basa kalacagi derin düsünce deneyimleri sunuyor...