Saclari, gümüs renkliydi sairin,
Onun adi GÜMÜS SACLI ADAMdi,
Kirkina varmadan düstü bu hale,
Genelde sair diyorlardi ona,
Asil adini söyleyen yoktu artik,
Savasa savasa aldi bu ismi,
Hancerlenmisti ömrü boyunca,
Yaranamadi kimseye hicbir kez,
Bilemedi yasamin bu yönünü,
Yüzüne gülenlerin cogu düsman,
Aglayanlarin dostu oldugunu...
Yillarca, sevgi icin carpti kalbi,
Hancer vurdu, tüm önüne cikanlar,
Koca bir ömür böyle geldi, gecti,
Ne yürümesine izin verdiler,
Ne onun dogrularak kosmasina...
Istemezdi Insanlari üzmeyi,
O, sevgiye adamisti kendini...
Ona hayat boyu, aci verdiler,
Öylesine yüce gönüllüydü o,
Biliyordu bunu, yine de sevdi
Hayat bu, söyleyecek sözümüz yok
Bu hayatta, aglayarak ölen cok,
Aynen, o GÜMÜS SACLI ADAM gibi...