Depresyonda zaman elastiklesir, belirginlesir, sonra da kirilir.
Zamana ve nasil oldugumuza dair gundelik sorular, depresyondaki kisinin hoslanmadigi, hatta kacindigi sorulardir. Üstelik ne sadece kisiye atfedilebilirler ne de kisinin psikolojisine; derin bir sekilde politiktirler.
Depresyonun Estetigi ve Politikasinda Danimarkali akademisyen Mikkel Krause Frantzen, dört önemli kulturel eseri analiz ederek depresyonun yalnizca bireysel bir psikopatoloji degil, ayni zamanda kulturel ve felsefi bir sorun oldugunu savunuyor.
Frantzen, Michel Houellebecq ve David Foster Wallacein eserlerini, Claire Fontainein enstalasyon sanatini ve Lars von Trierin Melankoli filmini depresyonun zamansallik sorunuyla baglantili oldugu görusu isiginda incelerken, Bati toplumundaki gelecek kaybi ve sikismislik hissine dikkat cekiyor. Bu sanat eserlerinde depresyonun bicim ve icerik acisindan nasil tasvir edildigini ayrintili, zengin ve özgun okumalarla analiz ediyor. Ayrica bu eserleri, ilgili sanatcilarin eserlerinin daha genis perspektifine yerlestirerek kendi okumalarini diger yorumcularinkilerle karsilastiriyor ve bunlari Kierkegaard, Levinas, Husserl, Heidegger gibi farkli filozoflara ve yazarlara atifta bulunarak destekliyor.
Depresyonun Estetigi ve Politikasi, depresyonun karmasikligini, zaman ve toplumla olan iliskisini irdeleyen, incelikli ve dusundurucu bir kitap. Hem bireysel hem de toplumsal duzeyde depresyonun tedavi olasiligina dair önemli sorulari gundeme getiriyor.
Depresyonun; tarihin sona erdigi, gelecegin kapandigi, sonsuza kadar dondurulduguna dair patolojik bir his oldugunu öne suruyorum. Tum gelecekleri feshetmis bir simdiki zaman.
