Pismanligin limanindan bakiyorum, gecmisin sisli perdesine,
kendimi buldum diyorum her seferinde ama yine yaniliyorum.
Cünkü beni yine yaniltiyor, degisti dedigim hicbir seyin degismemesi,
degisenin her seferinde sefil ruhum oldugunu,
Kul yapisinin bu kadar cabuk kirlenip yozlastigini,
Inancinin kale gibi seni korumasi gerekirken
zedelene zedelene tuzla buz oldugunu,
maskelerinin ardina saklanan ikiyüzlülerin acimasizliklarini,
vicdansizliklarini, kahpeliklerini unutuyorum
ve her seferinde Tanriya siginiyorum,
onun var ettigi dünyayi bu hale getirdigimiz icin duydugum vicdan azabiyla.
Kayboldugum bu karanliktan beni cekip cikaracak tek bir sey olabilirdi,
Sevgi kurtaracakti, altinda kaldigim enkazin sorumlusu ben oldugum halde.
Yeniden niyet ediyorum, bu sefer pismanligin limanindan degil umudun limanindan gelecegin perdesine bakacagim, diye.

Jan Devrim; var olan toplumsal adaletsizlikleri, kiyimlari, insanin birbiriyle örtüsmeyen, uyusmayan eylemlerini, din olgusu etrafinda her seyi mübah görenleri, plazalarin görkemli camlarindan hayatin sadece en üst katini görenleri, en cok da o bunu yapmaz dediklerimizi put kirar gibi kiriyor. Kelimelerin bile hazmederken zorladigi bu gercekleri okuyucunun zihninde süzerek adeta damitiyor.