Yasin on yedi
Ama hayat sana kücüksün diye acimaz ki.

Düsmanim dedigi adamla ayni masaya oturdugu günden sonra Berzah; yasayacagi tek ikilemin, gecmiste kalmis gercegin pesine düsmekle kacip gitmek arasinda olacagini sanirken bambaska bir kapana kisilir. Bir zamanlar bileklerini saran o kelepce simdilerde kalbine takilmistir. Nereye baksa gördügü simsiyah gözler onu avuclarina almis ve kacacak bir yer birakmamistir.
Berzahin esas kimligini ailesinden ve düsmanlarindan saklamaya calisan Aybars, ayni anda birden fazla cephede savasirken yorgun düser fakat onu asil tüketen; günün sonunda kollarinda uyuyan, güzel yüzlü yabancidir. Davetsiz bir misafir gibi kapiya dayanan ask, kuvvetli bir kasirga olup esmeye baslar hayatinda. Gece olup karanlik cöktügünde bir yangin harlanir gögsünde. Cünkü kalp rotasindan cikmis, akil yolunu sasirmistir. Bazi kararlar alinmali, bazi secimler yapilmalidir ama nafile
Her kiyamet, kopacaktir zamani geldiginde.


Belki dedi acinin düstügü sesiyle.
Bir filmin ayni sahnesinde akmistir gözyaslarimiz.
Söylesene Hic mi yok seninle ayni aciya yanmisligimiz