Oysa herkes cehennemin alev alev yanan bir yer oldugunu söylerdi. Simdi herkesin yanildigini biliyordu Insanin icindeki cehennemdaha tehlikeliydi. Karanlikti. Karanlik ise sessizlik ve karamsar bir yalnizlikti. Bagrinda yanan cehennem asla sönmeyecek, vicdanininsesi hicbir zaman kesilmeyecek bir buz dagiydi.

Gitme demeye dilim varmiyor, gurur iste, istenmedigi yerde gönül durmuyor. Oysa daha konusacaklarimiz vardi, yarim kalancaylarimiza katik ettigimiz gülüslerimiz... Paylasacaklarimiz bitmemisti henüz. Ellerini tutup, gözlerine bakarak dertlesecektim daha.
Sizlayan yanima sevdanin yara bandini yapistiracaktim.
Oysa daha doyamadim gözlerinin gülümsemesine... Kokunu yeterince cekmedim icime
Kollarim aciyana kadar sarilamadim bedenine... Sinemdeki boslugu dolduramadim emanetinle...
Herkes kendi tercihini yasar. demisti babam, sen de tercihini yaptin. Ayirdin bizi. Kopardin kopmaz dedigim baglarimizi...
Rahat ol, git. Aklin kalmasin bende. Dramatik vedalarin kahramani olmayacagim bugün, arkami dönecegim sen giderken, sessizolacak gidisim. Yanaklarimi yikayan yaslari benden baskasi bilmeyecek mesela, yumruk yaptigim elimin kalbine yüklenmesinihissetmeyeceksin. Karnimdaki boslugun agrisini, kesilen nefesimin belimi ortadan ikiye ayirisini hissetmeyeceksin. Ben arkamidönecegim sana, sen vazgectim sanacak, derin bir nefes cekeceksin. Ben ise son nefesimi verecek, yasayan ölüye dönecegim. Ah Cem.
Yüregimin kapanmayan yarasi olacaksin sen.