Dogunun es-Seyhur-Resi, Batinin Avicennasi olarak bilinen Ibn Sna ilkcagda Aristotelesin insa ettigi, Arapcaya intikali üzerinden Farabnin Arapcanin mantigina göre ikinci kez insa ettigi ve Organon alet olarak bilinen mantik ilmini kemale erdiren neredeyse ona nihai bicimini veren filozof ve mantikcidir. Onun es-Sifasinin mantik bölümü mantik tarihinin sahit oldugu en hacimli mantik metnidir. Zira Ibn Sna sadece bir mantikci degil, ayni zamanda bir mantik tarihcisidir. Dolayisiyla Ibn Sna görmezden gelinerek bir mantik tarihi yazilamaz. On birinci yüzyildan sonra Arapcada yapilan mantik calismalari Organon ve serhlerinin Arapca cevirileri üzerinden degil, Ibn Snanin metinleri üzerinden yürümüstür. Bu itibarla sonraki mantikcilarin atif yaptiklari kaynaklar Ibn Snanin es-Sifa, el-Isarat vet-tenbhat, en-Necat ve diger kitaplarinin mantik bölümleri olmustur.
Ibn Sna ilk kez mantigin tanimini yapmis, mantigin bir yöntem bilimi oldugunu ortaya koymus, özgün bir kiyas tanimi yapmis, bilgide tasavvur-tasdik ayrimini yapmis, bilginin madde ve suretinden bahsetmis ve mantigin srformel bir bilim oldugunu göstermistir.
