Kadin olmak zordu.

Yillarca sessiz ve yalniz kadinlar icin mücadele eden diger kadinlarin hayatlari da gün geliyor, benzer yollara cikabiliyordu. Eser, bir zamanlar sesini yükseltebilen hatta avazi ciktigi kadar bagirabilen kadinlardandi. Ve bir gün geldi, sesi kisildi, gücü tükendi.

Ve gün geldi mücadele etmek degil, hayatta kalmak öncelikleri arasina girdi. Mücadele etmek, konusmaktan zordur.

Bunu o da anlamisti. Hayatlar bir anda degisebilirdi, bir saniyede. Onun hayatiysa, bir gecede yerle yeksan oluvermisti.

Hayatlar degisebilir. Aci olan, geri dönüsü olmayan yollarda benligini de kaybetmekti. Benligini kaybetmisti Eser.

Kendine saygisini yitirmis, hayallerini unutuvermis, ailesini koruyabilmek icin sesini kaybetmek zorunda kalmisti. Sesini kaybeden kadinlar, düstükleri kuyudan cikabileceklerine umudu olmayanlardi. Neyse ki onu yalniz birakmayanlar vardi.

Gözleri gülsün diye cabalayanlar... Bir gecede degisen hayatindan geriye kalan tek güzel sey, dostlariydi. Sonra bir ezgi duydu. Gözleri doldu.

Yüregindeki yaralar kapanmaya firsat bulamadan tekrar kanadi. Sonra bir el dokundu eline, bu sefer korkmadi. Bir zamanlar baskalarinin hayatina dokunan kadinin hayatina bir el, bir yürek dokundu. Issiz bir gece yarisi, bir merhem dokundu yaralarina. Sonra biri cikageldi bir gün. Yillar sonra kendi sesini duydu. Siddete Hayir diye bagirdigi o yillara inat sesi artik daha gürdü. Bir kadin dogdu küllerinden bir gece, yeniden...